Hai que remontarse ao século XIX para atopar as orixes da festa das Pepitas de Ferrol, única na sua modalidade. “Los Caballeros de la edad media” é a primeira rondalla da que se ten constancia, no ano 1888, a primeira vez que aparecen as voces masculinas. Eran as voces dos operarios do estaleiro. O obxectivo, cantar ás mulleres que se chamaban Pepita, nome común daquelas, xusto na noite anterior ao seu santo. Moi importante é destacar que o Dia de San Xosé era naquel tempo o único dia festivo para os obreiros. Juanito Malde e Xosemaría Pérez Parallé foron, para o musicólogo, Juan José Rodriguez de los Ríos, , os maiores expoñentes da canción ferrolana. Canción ferrolana que nons e debe confundir con habaneras. No libro “La noche de las Pepitas” editado por Embora, o autor Rodriguez de los Rios desvela algunhas das características mais tradicionais da festa. As rondallas cantaban as “danzas” con paixón e moitísimo romanticismo, nada que ver coa Tuna, segundo este experto. En 1915 confluiu o maior numero de agrupacións polas ruas ferrolanas. Para Rodriguez de los Ríos, a estas alturas da película,  á festa  das Pepitas fáltalle espontaneidade. As rondallas non deben “encerrarse” nunha praza e actuar para elas mesmas nas suas respectivas Sociedades de Recreo. Juan José Rodriguez de los Rios defende que deberan saír á rua e pasar a noite cantando polas ruas e polos bares. “ Nos anos 50 a xente ía detrás das rondallas e cantaba con elas durante toda a noite” declara o musicólogo. Destas e outras cousas fala na entrevista que lles ofrece Radiofusión nesta páxina.