O triste canto do mar

O triste canto do mar
22 de Xuño, 2019 - 12:20 h. | Publicada por Radio Fene

Longas, ruidosas ondas, a crin branca sobre o tendido pescozo negro, avanzan cara a extrema terra que se ergue, tal un castelo, tal El sinor: como to El sinore. Caseque Gentlemen, your are welcome to El sinore. Caseque de entre os meus pés saiu voando un corvo, describindo longos c´riculos antes de pousarse de novo na onda azul das carqueixas. "Este é Hamlet" gígome. O ceo cubrirase de altas e vagantes nubes, e o vento do Oeste, co seu xordo chío, lambia a desamparada terra espida. 

Santo André de Teixido

A mar, a mar, sempre recomenzada. Agora, o vento do Oeste cega de choiva a terra. Oese o mar no cabo Ortegal golpear, rondo, a muda e fría rocha. O mar, dicía o noso Manuel Antonio, ven de moi lonxe. Quizais no principio foi omar, este mar profundo, escuro e solitario. O golpe de látigo dun faro cingue por un instante as tebras, pero a luz pasa e as tebras permanecen. A luz do faro estremecese oindo cantar ao mariñeiro. Sí, o raio d eluz do faro é como o "rapaz sagrado a quen un fermoso verso fai palidecer". Remata aquí, en cabo Ortegal, a terra? Que hai máis alá para os ollos e o corazón do home? A única resposta é o longo, monótono, triste canto do mar, que comeza alí onde a negra lousa, fria como a armadura do último rei, se despeñou. 

 

CUNQUEIRO, ALVARO. El pasajero en Galicia. Tusquets, editores. Barcelona, 1989. Páxina 284

Cultura
  • 167 lecturas

Publica o teu comentario agora